تقدیم به بهترینم

با نام تو مینویسم صادقانه..ای هم نفس من…هم قفس من…
از عشق مینویسم ،از محبتهایت ، تا پای جان مینشینم چشم به راهت،ای همه بهانه..
مینویسم یک کلام ، عاشقانه : دوستت دارم…
یک نفس در این نامه ، بی بهانه فریاد میزنم که تا آخرین نفس همنفس تو هستم..

وحید -شیراز
در یکی از خیابان های شلوغ و پرتردد شیراز به دور از هیاهوی مردم دخترکی بساتش را روی زمین پهن کرده بود و بی توجه به مردمانی که زرق و برق اجناس رنگارنگ کورشان کرده بود مشغول درس خواندن بود.مثل همه از کنارش گذشتم اما چیزی مرا به طرف او کشاند به کنارش رفتم در بساتش لیف و ترازویی  با یک کتاب و دفتر خودنمایی می کرد کنارش نشستم قیمت لیف را پرسیدم که گفت ۱۵۰۰
گفتم گران نیست
گفت از لیف چی میدونی
علاقه اش را از درس پرسیدم
گفت عاشق درس خوندنم تو هر شرایط
زبونم بند اومده بود لیف را خریدم و از انا دور شدم
سرم هنوز که هنوز است درد می کند

فواحشی از کرات دیگر در کنار فواحش با ایمان

علی کریمی يك بار دیگر نشان داد محبوبیتش فراتر از مرزهای فوتبال است.

سايت گل- در این‌که علی کریمی در حال حاضر محبوب‌ترین بازیکن لیگ برتر ایران است نباید شکی داشت. البته این محبوبیت تنها به‌واسطه دریبل‌ها و یا گل‌های جادوگر نیست.

علی کریمی بارها نشان داده که مردی غیرقابل پیش‌بینی است. در روزی که هیچ فوتبالیستی در مراسم سالگرد تختی حاضر نمی‌شود او رسم جوانمردی را به جا می‌آورد و در ابن‌بابویه حاضر می‌شود و در سالمرگ محراب شاهرخی بر سر مزار او مي‌رود تا هر چه بیشتر بر میزان این محبوبیت افزوده شود.

علی کریمی بارها و بارها در بیرون از مستطیل سبز در قالب وجه اخلاقی، بزرگي خودش را نشان داده تا بر میزان محبوبیتش بیش از پیش افزوده شود.

ماه رمضان دو سال قبل را به یاد می‌آوریم که احسان علیخانی جوانی شمالی را به برنامه‌اش دعوت کرده بود که به‌خاطر نامناسب بودن غدد داخلی قدش به طور نامتعارف زیاد شده بود و او به‌خاطر سنگین بودن هزینه عمل همچنان در حال رشد بود.

در آن برنامه وقتی علیخانی از آرزوهای ان پسرک پرسید او ملاقات با علی کریمی را به عنوان آرزویش ذکر کرد تا علیخانی ساعتی پس از این برنامه علی کریمی را از این واقعه مطلع کند. او بلافاصله با علاقه به دیدن جوان رفت تا آرزویش محقق شود. کریمی بعدها هزینه عمل جراحي آن جوان را هم تقبل كرد.

امروز در ورزشگاه قم بار دیگر علی کریمی نشان داد که محبوبیتش فراتر از درون زمین فوتبال است. او در حاشيه بازی امروز به سمت نوجوانی رفت که چاق‌ترین پسر ایرانی است و او را در آغوش گرفت و پیراهنش را به این نوجوان پرسپولیسی هدیه داد.

بابام خطاب به من: به خدا پولی که تو این ۲۰ سال خرج تو کردم میدادم سکه میخریدم الان میلیاردر بودم و الان با این پول میتونستم یه پسر تحصیل کرده ی دانشمند همسن و سال تو واسه خودم بخرم و بهش افتخار کنم!
 

حالا دقیقا دو هفته گذشته است و برنده ها و بازنده‌های داربی، زندگی روزمره شان را از سر گرفته اند. پاداش‌ها تقسیم شده. جشن پیروزی را برگزار کرده‌اند.

آنسو‌تر توجیه‌ها را هم تراشیده‌اند. گلوی سرمربی بازنده نیز التیام یافته و او غم غریب «باختن» را با‌‌ همان ویروس آنفلونزای مصلحتی به دست فراموشی سپرده است تا باز هم برای خبرنگاران رجز بخواند.

اين روزها باران همه چيز را شسته است. تصویر ده دقیقه توفانی دوئل تهرانی‌ها هم کم کم دارد نم می‌کشد و به انبار خاطرات قدیمی می‌رود. از حالا به بعد، این فقط تاریخ نویس‌ها هستند که هنگام سر زدن به آرشیو قدیمی شان، موقع نبش قبر از گذشته‌ها برای تکمیل ویژه نامه‌های داربی، سری هم به ۱۳ بهمن ماه خواهند زد و از آنچه دقایقی قبل از ساعت هشت شب رخ داد، سخن به میان خواهند آورد. امروز همه چیز عادی شده؛ همه چیز، غیر از قلب گرمی که چند روزي هست زیر خروار‌ها خاک سرد از تپش افتاده. همه چیز، غیر از چشمه اشک پدری که انگار سر خشک شدن ندارد. همه چیز، غیر از تازه جوانی که می‌گفت، می‌خندید، می‌دوید و روی زمین می‌خرامید، اما ناگهان حجله‌اش را سر خیابان به چراغ‌های رنگی و پارچه‌های سیاه آراستند و اکنون، چیزی بیشتر از خاطره‌ای محو و کمرنگ از او بر جای نمانده است. از امروز به بعد، کسی از جوش و خروش خانه «موردی»‌ها در اهواز نخواهد فهمید که پرسپولیس مسابقه دارد. آنجا دیگر قاسمی زنده نیست که با هر حمله تیمش نیم خیز شود، با هر فرصت خطرناک به وجد بیاید و با هر گل، رنگ دیوانه‌ها را بگیرد. حنجره قاسم ده روز است که خاموش شده، برای همیشه.

در سرزمینی که جان آدمیزاد در آن ارزان‌ترین متاع بازار است، کم شدن یک شاگرد آپاراتی شهرستانی از روی زمین چه ارزشی دارد؟ باز اگر مرد میدان بود و اسم و رسمی داشت، شاید سوگنامه‌ای برایش می‌سراییدند و قطره اشکی می‌فشاندند، اما همه سهم قاسم اهوازی «هوادار» از این دنیا، مرگی غریبانه‌تر از زیستنش بود. اینجا اسپانیا نیست که ژنرال تیم ملی سراغ از کودکی بگیرد که لابلای جمعیت برایش بی‌تابی می‌کرد. اینجا تورین ایتالیا هم نیست که الکس اساطیری برای هوادار هشت ساله‌اش، پیام ویدیویی اختصاصی ضبط کند و با صدای اعجازآلودش، جيادا را از کما بیرون بیاورد. اینجا ایران است و این یعنی قاسم عاشق پیشه با قلبی سانحه دیده، در به در در جستجوی اجازه بستری شدن؛ مجوزی که مثل همه نوشداروهای تاریخ این مملکت باز هم دیر می‌رسد. چه باک؛ اگر در بخش مراقبت‌های ویژه تختی خالی نیست، اینجا همه تخت‌های جنازه بر‌ها را از قبل برای ما رزرو کرده‌اند!

بدرود هوادار! بی‌گمان «عشق» بی‌تو چیزی کم خواهد داشت؛ بی‌تو که در عصر دل بریدن‌ها، دل بستی و لابلای گرد و غبار وارداتی خوزستان، در محاصره اکسیژن مسموم بر جای مانده از تولید بنزین بنجل وطنی، بهانه‌ای خالصانه برای زیستن یافتی. حق تو شاید هوایی پاک‌تر بود، آبی گوارا‌تر، زمینی سرسبز‌تر و سفره‌ای رنگین‌تر. تو اما همه سهمت از زندگی را با عشق کودکانه‌ای تاخت زدی که به کرشمه‌ای کوچک از آن، جانت را برایش پیشکش کردی. هیچ کجای نامه بدون جواب مانده‌ای که حالا با مرگت برای باشگاه پرسپولیس ارزش «دیده شدن» پیدا کرده، ننوشته بودی قاسم بيست و دو  ساله به کدام بهانه شیفته و شیدای این گوشت قربانی شد؟ دهه چهلی‌ها با استبدادستیزی و مردم پناهی «پرسپولیس» عاشقش شدند، پنجاهی‌ها با جلال و جبروتش، شصتی‌ها با کوبندگی‌اش و هفتادی‌ها با ویترین پر از جامش. تو اما رفیق بی‌چشمداشت تیمت بودی؛ هوراکشی کم توقع و یاوری همیشه مومن. نسل قاسم انگار از‌‌ همان روز اول بنا را بر تاوان دادن پای این عشق گذاشت. عاشق آن پرسپولیس بزرگ شدن، راحت‌ترین کار دنیا بود. دریا، حسرت به دل قلب بزرگ توست که دل دادی به دل شب‌های تیره و ویرانه‌های اصیل پرسپولیس. ایرانی بودن در پایتخت باشکوه داریوش و کوروش چه شاهکار عجیبی بود؟ مجنون سجده می‌زند پیش پای آنکه «امروز» بوی ایرانیت را از نیلوفرهای در آتش سوخته پارسه بگیرد.

مدیرعامل تیم محبوبت بعد از شنیدن خبر مرگت گفت: «از جوانان عزیز تقاضا می کنم احساسات خودشان را کنترل کنند!» می بینی قاسم؟ همه که مثل تو دیوانه نیستند. عاشق‌ها آوارگان خانه به دوش همه تاریخ‌اند. دلباختگی و عاقبت به خیری هیچوقت با هم جور درنیامده‌اند. شاید اگر تو هم جزو‌‌ همان دار و دسته‌ای بودی که دقیقه ۷۰ داربی، فیتیله عشق را پایین کشیدند و رفتند سراغ زندگیشان، هنوز نفس می‌کشیدی و پنچری ماشین سواره‌ها را می‌گرفتی. تو اما تا آخر خط ایستادی و پایان شاهنامه را خودت نوشتی. خداحافظ قاسم؛ «عشق» حتما بی‌تو چیزی کم خواهد داشت.

رسول بهروش

مسلمان نیست کسی که روی مودم وایرلسش پسورد می‌گذار،در حالی که همسایه‌اش شب بدون اینترنت می‌خوابد!

در مراسم تودیع پدر پابلو، کشیشی که ۳۰ سال در کلیسای شهر کوچکی خدمت کرده و بازنشسته شده بود، از یکی‌ از سیاستمداران اهل محل برای سخنرانی دعوت شده بود.
در روز موعود، مهمان سیاستمدار تاخیر داشت و بنابرین کشیش تصمیم گرفت کمی‌ برای مستمعین صحبت کند.

پشت میکروفن قرار گرفته و گفت: ۳۰ سال قبل وارد این شهر شدم.
انگار همین دیروز بود.
راستش را بخواهید، اولین کسی‌ که برای اعتراف وارد کلیسا شد، مرا به وحشت انداخت.
به دزدی هایش، باج گیری، رشوه خواری، هوس رانی‌، زنا با محارم و هر گناه دیگری که تصور کنید اعتراف کرد.
آن روز فکر کردم که جناب اسقف اعظم مرا به بدترین نقطه زمین فرستاده است ولی‌ با گذشت زمان و آشنایی با بقیه اهل محل دریافتم که در اشتباه بوده‌ام و این شهر مردمی نیک دارد.

در این لحظه سیاستمدار وارد کلیسا شده و از او خواستند که پشت میکروفن قرار گیرد.
در ابتدا از اینکه تاخیر داشت عذر خواهی‌ کرد و سپس گفت که به یاد دارد که زمانیکه پدر پابلو وارد شهر شد، من اولین کسی‌ بود که برای اعتراف مراجعه کردم.

وقتی خیلی کوچک بودم اولین خانواده ای که در محلمان تلفن خرید ما بودیم.
هنوز جعبه قدیمی‌و گوشی سیاه و براق تلفن که به دیوار وصل شده بود به خوبی در خاطرم مانده.

قد من کوتاه بود و دستم به تلفن نمیرسید ولی هر وقت که مادرم با تلفن حرف میزد می‌ایستادم و گوش میکردم و لذت میبردم !
بعد از مدتی کشف کردم که موجودی عجیب در این جعبه جادویی زندگی می‌کند که همه چیز را می‌داند . اسم این موجود اطلاعات لطفآ بود ، و به همه سوالها پاسخ می‌داد…
ساعت درست را می‌دانست و شماره تلفن هر کسی را به سرعت پیدا میکرد!

بار اولی که با این موجود عجیب رابطه بر قرار کردم روزی بود که مادرم به دیدن همسایه مان رفته بود . رفته بودم در زیر زمین و با وسایل نجاری پدرم بازی میکردم که با چکش کوبیدم روی انگشتم. دستم خیلی درد گرفته بود ولی انگار گریه کردن فایده نداشت چون کسی در خانه نبود که دلداریم بدهد.

انگشتم را کرده بودم در دهانم و همین طور که میمکیدمش دور خانه راه می‌رفتم . تا اینکه به راه پله رسیدم و چشمم به تلفن افتاد ! فوری رفتم و یک چهار پایه آوردم و رفتم رویش ایستادم .ا

تلفن را برداشتم و در دهنی تلفن که روی جعبه بالای سرم بود گفتم اطلاعات لطفآ
صدای وصل شدن آمد و بعد صدایی واضح و آرام در گوشم گفت : اطلاعات

انگشتم درد گرفته …. حالا یکی بود که حرف هایم را بشنود ، اشکهایک سرازیر شد.

پرسید مامانت خانه نیست ؟
گفتم که هیچکس خانه نیست

پرسید خونریزی داری ؟
جواب دادم : نه ، با چکش کوبیدم روی انگشتم و حالا خیلی درد دارم .ا

پرسید : دستت به جا یخی میرسد ؟
گفتم که می‌توانم درش را باز کنم.
صدا گفت : برو یک تکه یخ بردار و روی انگشتت نگه دار.

یک روز دیگر به اطلاعات زنگ زدم.

صدایی که دیگر برایم غریبه نبود گفت : اطلاعات.
پرسیدم تعمیر را چطور می‌نویسند ؟ و او جوابم را داد.

بعد از آن برای همه سوالهایم با اطلاعات لطفآ تماس میگرفتم.
سوالهای جغرافی ام را از او می‌پرسیدم و او بود که به من گفت آمازون کجاست . سوالهای ریاضی و علومم را بلد بود جواب بدهد . او به من گفت که باید به قناریم که تازه از پارک گرفته بودم دانه بدهم.

روزی که قناری ام مرد با اطلاعات لطفآ تماس گرفتم و داستان غم انگیزش را برایش تعریف کردم . او در سکوت به من گوش کرد و بعد حرفهایی را زد که عمومآ بزرگترها برای دلداری از بچه ها می‌گویند . ولی من راضی نشدم .
پرسیدم : چرا پرنده های زیبا که خیلی هم قشنگ آواز می‌خوانند و خانه ها را پر از شادی میکنند عاقبتشان اینست که به یک مشت پر در گوشه قفس تبدیل میشوند ؟
فکر میکنم عمق درد و احساس مرا فهمید ، چون که گفت : عزیزم ، همیشه به خاطر داشته باش که دنیای دیگری هم هست که می‌شود در آن آواز خواند و من حس کردم که حالم بهتر شد.

وقتی که نه ساله شدم از آن شهر کوچک رفتیم . دلم خیلی برای دوستم تنگ شد . اطلاعات لطفآ متعلق به آن جعبه چوبی قدیمی‌بر روی دیوار بود و من حتی به فکرم هم نمیرسید که تلفن زیبای خانه جدیدمان را امتحان کنم.
وقتی بزرگتر و بزرگتر می‌شدم ، خاطرات بچگیم را همیشه دوره میکردم . در لحظاتی از عمرم که با شک و دودلی و هراس درگیر می‌شدم ، یادم می‌آمد که در بچگی چقدر احساس امنیت می‌کردم. احساس می‌کردم که اطلاعات لطفآ چقدر مهربان و صبور بود که وقت و نیرویش را صرف یک پسر بچه میکرد.

سالها بعد وقتی شهرم را برای رفتن به دانشگاه ترک میکردم ، هواپیمایمان در وسط راه جایی نزدیک به شهر سابق من توقف کرد . ناخوداگاه تلفن را برداشتم و به شهر کوچکم زنگ زدم : اطلاعات لطفآ !

صدای واضح و آرامی‌که به خوبی میشناختمش ، پاسخ داد اطلاعات
ناخوداگاه گفتم می‌شود بگویید تعمیر را چگونه می‌نویسند ؟
سکوتی طولانی حاکم شد و بعد صدای آرامش را شنیدم که می‌گفت : فکر می‌کنم تا حالا انگشتت خوب شده.
خندیدم و گفتم : پس خودت هستی ، می‌دانی آن روزها چقدر برایم مهم بودی ؟
گفت : تو هم میدانی تماسهایت چقدر برایم مهم بود ؟ هیچوقت بچه ای نداشتم و همیشه منتظر تماسهایت بودم.
به او گفتم که در این مدت چقدر به فکرش بودم . پرسیدم آیا می‌توانم هر بار که به اینجا می‌آیم با او تماس بگیرم.
گفت : لطفآ این کار را بکن ، بگو می‌خواهم با ماری صحبت کنم.

سه ماه بعد من دوباره به آن شهر رفتم.
یک صدای نا آشنا پاسخ داد : اطلاعات.
گفتم که می‌خواهم با ماری صحبت کنم.

پرسید : دوستش هستید ؟
گفتم : بله یک دوست بسیار قدیمی.
گفت : متاسفم ، ماری مدتی نیمه وقت کار می‌کرد چون سخت بیمار بود و متاسفانه یک ماه پیش درگذشت.
قبل از اینکه بتوانم حرفی بزنم گفت : صبر کنید ، ماری برای شما پیغامی‌گذاشته ، یادداشتش کرد که اگر شما زنگ زدید برایتان بخوانم ، بگذارید بخوانمش.

صدای خش خش کاغذی آمد و بعد صدای نا آشنا خواند : به او بگو که دنیای دیگری هم هست که می‌شود در آن آواز خواند … خودش منظورم را می‌فهمد!»

دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور میکردند.

بین راه سرموضوعی اختلاف پیدا کردند و به مشاجره پرداختند.

یکی از آنها از سر خشم؛بر چهره دیگری سیلی زد.دوستی که سیلی خورده بود؛ سخت آزرده شد

ولی بدون آنکه چیزی بگوید، روی شنهای بیابان نوشت:

امروز… بهترین دوست من بر چهره ام سیلی زد.

آن دو کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند تا به یک آبادی رسیدند.

تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند.ناگهان شخصی که سیلی خورده بود؛

لغزید و در آب افتاد تا جایی که نزدیک بود غرق شود که دوستش به کمکش شتافت و او را نجات داد.

بعد از آنکه از غرق شدن نجات یافت؛ بر روی صخره ای سنگی این جمله را حک کرد:

امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد.

دوستش با تعجب پرسید: بعد از آنکه من با سیلی ترا آزردم؛ تو آن جمله را روی شنهای بیابان نوشتی ولی حالا

این جمله را روی تخته سنگ حک میکنی؟!

دیگری لبخند زد و گفت: وقتی کسی ما را آزار میدهد؛ باید روی شنهای صحرا بنویسیم تا بادهای بخشش؛ آن را پاک کنند

ولی وقتی کسی محبتی در حق ما میکند باید آن را روی سنگ حک کنیم تا هیچ بادی نتواند آن را از یادهاببرد

—

متاسفانه توی جامعه امروز بر عکس شده خوبی ها رو زود فراموش می کنیم و بدی های هم همیشه توی ذهمنون هست

و خودمون رو با این مسائل خسته تر و روحمون رو آزرده خاطر می کنیم.

درِ مطب دکتر به شدت به صدا درآمد. دکتر گفت در را شکستی! بیا تو. در باز شد و دختر کوچولوی نه ساله ای که خیلی پریشان بود به طرف دکتر دوید و گفت : آقای دکتر! مادرم! مادرم! و در حالی که نفس نفس میزد ادامه داد : التماس میکنم با من بیایید، مادرم خیلی مریض است. دکتر گفت : باید مادرت را اینجا بیاوری، من برای ویزیت به خانه کسی نمیروم. دختر گفت : ولی دکتر، من نمیتوانم، اگر شما نیایید او میمیرد! و اشک از چشمانش سرازیر شد.
دل دکتر به رحم آمد و تصمیم گرفت همراه او برود. دختر، دکتر را به طرف خانه راهنمایی کرد، جایی که مادر بیمارش در رختخواب افتاده بود. دکتر شروع کرد به معاینه و توانست با آمپول و قرص، تب او را پایین بیاورد و نجاتش دهد. او تمام شب را بر بالین زن ماند، تا صبح که علایم بهبودی در او دیده شد. زن به سختی چشمانش را باز کرد و از دکتر به خاطر کاری که کرده بود تشکر کرد. دکتر به او گفت : باید از دخترت تشکر کنی، اگر او نبود حتماً میمردی! مادر با تعجب گفت : ولی دکتر، دختر من سه سال است که از دنیا رفته! و به عکس بالای تختش اشاره کرد. پاهای دکتر از دیدن عکس روی دیوار سست شد. این همان دختر بود! یک فرشته کوچک و زیبا ..

آزاده تر که بود ز زن های این جهان؟

وزی لئون تولستوی در خیابانی راه می رفت که ناآگاهانه به زنی تنه زد. زن بی وقفه شروع به فحش دادن و بد وبیراه گفتن کرد .

بعد از مدتی که خوب تولستوی را فحش مالی کرد ،تولستوی کلاهش را از سرش برداشت و … محترمانه معذرت خواهی کرد و در پایان گفت : مادمازل من لئون تولستوی هستم .

زن که بسیار شرمگین شده بود ،عذر خواهی کرد و گفت :چرا شما خودتان را زودتر معرفی نکردید؟ تولستوی در جواب گفت : شما آنچنان غرق معرفی خودتان بودید که به من مجال این کار را ندادید

روزی مردی خواب عجیبی دید، او دید که پیش فرشته‌هاست و به کارهای آنها نگاه می‌کند، هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند و تند تند نامه‌هایی را که توسط پیک‌ها از زمین می‌رسند، باز می‌کنند، و آنها را داخل جعبه می‌گذارند. مرد از فرشته‌ای پرسید، شما چکار می‌کنید؟

فرشته در حالی که داشت نامه‌ای را باز می‌کرد، گفت: این جا بخش دریافت است و ما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می‌گیریم. مرد کمی‌ جلوتر رفت، باز تعدادی از فرشتگان را دید که کاغذهایی را داخل پاکت می‌گذارند و آنها را توسط پیک‌هایی به زمین می‌فرستند.

مرد پرسید: شماها چکار می‌کنید؟ یکی از فرشتگان با عجله گفت: این جا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت‌های خداوندی را برای بندگان می‌فرستیم.

مرد کمی‌جلوتر رفت و دید یک فرشته‌ای بی کار نشسته است مرد با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بی کارید؟

فرشته جواب داد: این جا بخش تصدیق جواب است. مردمی‌که دعاهایشان مستجاب شده، باید جواب بفرستند، ولی فقط عده بسیار کمی‌جواب می‌دهند. مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می‌توانند جواب بفرستند؟ فرشته پاسخ داد: بسیار ساده فقط کافیست بگویند “خدایا شکر”

فروردین: شما امروز تقریبا برای انجام دان هر کاری آمادگی دارید، اما بعد از دادن جواب مثبت به شک می‌افتید! شاید دلیل شک شما این باشد که نسبت به سختی‌ها و مشکلات کارتان اطلاعات خیلی زیادی دارید. یا شاید موقعیتهای قبلی به یادتان آمده که شما بدون فکر و انگیزه تصمیم می‌گرفتید و بعد به دردسر افتاده و اوضاع را خراب تر می‌کردید! داشتن کمی‌خویشتن داری برای داشتن روزی خوب و آرام کفایت می‌کند!.

بقیه در ادامه مطلب